Entelektuel.com

9-10 yaşındaki yeğenimin MSN kişisel iletisinde bu yazıyordu. Ben daha MSN kullanmayı da ne çabuk öğrendi bu küçük veletler derken, bir de bu kişisel ileti. Oysa hayatın çok boş olduğunu da diğer öğrendiği herşey gibi TV dizilerinden internetten ve dahi arkadaşlarından duyduklarından biliyordu. günümüzde çocukların yetişme tarzı ile ilgili ciddi kaygılarım var, yaşlı gibi konuştum belki 25 yaşındayım ama ilerideki çocuğum için kaygılıyım işte. Küçüklük anılarımızdan bahsediyorduk bir kaç çocukluk arkadaşımla dün, düşündük de o kadar çok şey yapıyormuşuz ki büyürken. O zamanlar park bahçe her köşe başında değil, Ankaralılar bilir Atakulenin yan tarafında portakal çiçeği vadisinde bi park vardı güzel kaydıraklı, yıldız mahallesinden oraya belki 3-4 km, koşarak giderdik önce ben kayayım sallanayım diye. günde kaç kez maç yaptığımızı hatırlamıyorum bile. kumda da oynardık annemizden bu yüzden zılgıt da yerdik, sabah çıktığımız eve aksam kavga gürültü zor girerdik, o koşuşturmaca o maçlar heyecanlar hem hayata dair birşey ögretiyor hem de vücudumuzu formda tutuyordu eminim. Şu anki çocukların kaçının kafasında bizim ve bizden önceki jenerasyondaki gibi bi iki taş izi var ki. Kaçı günde bilmem kaç kez kovalamaca saklambaç ve kan ter içinde bırakan oyunlarla farkında olmadan gelecekteki vücut sağlığına yatırım yapabiliyor. Aileler çocukları dışarı pek çıkarmıyor, çamurla oynatmıyor, sonra heykel kursuna gönderiyor, düğünlere götürmüyor ki sosyalleşmenin ilk durağıdır, sonra parayla dans kursuna gönderiyorlar. Çocuklar zaten bilgisayar başından kalkmıyor. Belki küçük şehirlerde bu boyutta değil ama Ankarada yaz olduğu halde cocuk sesi gelmeyişi dışardan beni ürkütüyor. Üzerine daha 11 yaşındayken başlayan SBS gibi bi sınav stresi düşünülünce, ileride bizi yönetecek bu çocuklar için de ülkemiz için de kaygılanıyorum.

yaşlanmışçasına.