Entelektuel.com

Yeni bir başarısızlıktan sonra sokakta yürümeye başlamıştım, salacak sahiline vuran dalgaların sesi olmasa sanki büyün dünya başka bir gezegene gitmiş ve tek başıma kalmış gibi hissedecektim. Sonra birden zaten böyle hissettiğimi fark edince bütün dünyanın gitmesinden ziyade senin gitmiş olmanın daha manalı, beni bir başına piç gibi ortada bırakmış olduğunu anladım.

Bankaların yaptırmış olduğu banklarda oturmayalı yıllar geçmişti. Sürekli plaza katlarında bir asgari ücret ederinde koltuklarda oturduğumdan bu bankların üzerlerine insanların sevdiklerinin isimlerini kazıdıklarını unutmuştum. Sahi ya bir zamanlar biz de bunu yapıyorduk. Çünkü biz de çocuktuk.

Tam sahilin bitiminde askeriye’nin yanındaki parka gelmiştim ki tek başına yürürken seni gördüm. O da beni görmüş olacak ki bir an korkmakla çekinmek arasındaki o ince çizgi arasındaki duyguyu bana yaşattı. Gecenin bir yarısı parkta ne yapabilir diye düşünürken yanına gittim ve parkın merdivenlerinde oturan O’na “Merhaba” dedim.